Klaas Vermanen

∗ 8 maart 1930 † 13 maart 2013

Het afscheid van mijn vader begon al ver voordat hij overleden was.

Mijn vader was een fervent voorstander van euthanasie, hij heeft het daar dikwijls met ons (te pas en te onpas) over gehad. Hij wilde niet lijden en geen mensonwaardig einde! Hij was lid van verenigingen en instanties die euthanasie een warm hart toedragen en had eén en ander ook al besproken met zijn huisarts.

Toen ze in de situatie terecht kwamen dat zelfstandig blijven wonen in Heiloo niet meer mogelijk was, verhuisden ze naar de Berkenhof in Berkhout. Het eerste wat hij zijn nieuwe huisarts vroeg was; Hoe denkt U over euthanasie?  Mijn vader was niet ziek, wel beginnend  dementerend en hij had last van allerlei ouderdomskwaaltjes. Hij heeft in de Berkenhof nog geen jaar gewoond. In die tijd raakte hij ondanks alle goede zorgen van het huis er van overtuigd dat zijn leven voltooid was. Hij viel hier iedereen mee lastig en mij, als oudste dochter in het bijzonder. Ik kon het woord euthanasie niet meer horen, hoewel ik tot op zekere hoogte wel begrip had voor zijn standpunt en hem altijd een luisterend oor geboden heb. Op een keer kwam mijn zus hem ophalen, hij zei “Goh, ik ben wel toe aan een uitje, ik heb heel slecht nieuws gehad. M`n euthanasie gaat niet door”, waarop mijn zus antwoordde “Nou wat erg pap, je blijft leven” . Euthanasie via de arts bleek niet mogelijk (hij was immers niet ziek). Om een lang verhaal kort te maken, hij vond uiteindelijk toch een vereniging  die hem wilde helpen. Dit traject moest hij zelf doen, hier wilde ik mijn handen niet aan branden. We hebben wel samen een datum uitgekozen en vlak ervoor heeft hij mijn moeder op de hoogte gebracht.

De avond ervoor zijn, zijn schoonzonen en kleinkinderen nog afscheid wezen nemen. Pa zat op zijn praatstoel en had het bar naar zijn zin. Ze hadden hem in tijden niet zo vrolijk gezien. Ik had samen met mijn zus bedacht dat wij die ochtend onze moeder mee zouden nemen zodat hij in alle rust de middelen in zou kunnen  nemen die nodig waren voor het overlijden. Toen wij die bewuste ochtend terug kwamen lag hij in bed, rustig slapend met alle verklaringen dat dit zijn eigen wens was aan het voeteneind. We hebben bij hem gewaakt. De slaap werd al dieper en uiteindelijk rond 19.00 uur was het zover. Pa zijn laatste wil was voltooid.

Ik dacht dat ik door alle gesprekken eelt op mijn ziel had gekregen maar toen kwamen bij mij  de tranen. Gelukkig bleek mijn zus na het overlijden een  rots in de branding te zijn en samen met de uitvaartverzorger hebben we de crematie en alles wat daar bij komt kijken voorbereid. Het was verdrietig, af en toe hectisch maar ook heel warm en mooi. Dit was onze eerste crematie die wij samen moesten regelen en we hebben heel veel steun, goede ideeën en begeleiding  gehad.

Achteraf heerst het gevoel:  Het was goed zo.

Mandy