Louis Maas

∗ 29 oktober 1936 † 21 maart 2012

Het is nu ruim een jaar geleden dat mijn vader, Louis Maas, is overleden. Ongeveer acht jaar geleden heeft hij een openhartoperatie ondergaan, goed verlopen maar helaas niet zonder complicaties. Een lange periode van ziek en onzekerheid volgde. Vaak hebben we gedacht dat hij het niet lang meer zou maken maar telkens deed hij ons verbazen. Het was een man met een ontzettend sterk karakter. In februari 2012 bleek dat er geen medicijnen meer konden helpen om het leven enigszins dragelijk te houden. Drie weken later is hij overleden.

De dagen voor het overlijden vond ik verschrikkelijk en die doen nog steeds veel pijn als ik er aan denk. Hij kon zich moeilijk overgeven aan de dood. Mijn moeder, zijn kinderen en kleinkinderen loslaten viel hem zwaar, als hoofd van ons gezin. Gelukkig heeft hij zijn ogen gesloten in het bijzijn van ons allemaal, zoals hij dat graag wilde.

Daarna volgde een mooie week, waar ik met een trots gevoel aan terug denk. Pap zou thuis blijven, daar waren het allemaal over eens en gelukkig kon dat. Hij is door ons opgebaard in een prachtige kist. We hebben met elkaar een rouwkaart en een boekje voor de kerk gemaakt, de muziek zorgvuldig uitgekozen. Het condoleren viel in het weekend, veel mensen hebben nogmaals afscheid van hem genomen in een huis vol bloemen. De dag van de uitvaart was fantastisch geregeld. Mijn vader wilde een Latijnse mis in de kerk op de Grote Noord. Samen met mijn zussen, man en zwagers hebben we hem op onze schouders de kerk in- en uitgedragen, zoals hij dat graag wilde. Zelf had ik, met mijn vader een liedje uitgekozen dat ik door iemand wilde laten zingen in de kerk nadat ik zelf iets zou zeggen. Ik vond dat echt heel mooi. Na de dienst zijn we naar het crematorium in Schagen gegaan. Omringd door veel lieve vrienden, mooie woorden en muziek hebben we hem de laatste eer bewezen. Tenslotte hebben wij mijn vader begeleid tot de verbrandingsoven. Dit was confronterend maar voor ons wel volledig. De medewerker van het crematorium vertelde duidelijk hoe dat zou gaan en waren heel lief.
Terug in Hoorn hebben we met iedereen die dat wilde geproost op het leven bij Restaurant Zuid.

Nu, ruim een jaar later, gaat er geen dag voorbij dat ik aan hem denk. Fysiek is hij niet meer aanwezig maar toch voel ik hem dagelijks om mij heen. Uitdrukkingen, liedjes of tijdens dagelijkse dingen. Eigenlijk is het zo gegaan zoals ik samen met hem vooraf had besproken. Tijdens de laatste weken van zijn leven hebben we het vaak over de dood gehad. Ik zag er ontzettend tegen op. Het idee dat je er van het een op het andere moment echt niet meer bent. Dat je niets meer kan vragen of vertellen. En dat is nog steeds heel erg jammer. Hij heeft me op het hart gedrukt dat ik inmiddels zijn antwoorden wel kon voorspellen en zijn stem nog wel zou kunnen horen. Dat is inderdaad waar. In die zin is het overlijden van een van de dierbaarste personen in mijn leven achteraf meegevallen, op het gemis van een knuffel en knipoog na dan.

Ingrid Maas