24 juli 2007 op weg met onze camper. 25 juli via de oogarts weer naar huis! (een complicatie van zijn diabetes). Doordat de bloedsuikers ontregeld raakten werd Jan 30 juli opgenomen. Maagonderzoek, MRI van het hoofd en eerder gedaan darmonderzoek: allemaal goed. En toen op 1 augustus een CT scan…… Kanker.

We keken elkaar aan en tegelijkertijd zeiden we: “We willen zo veel mogelijk kwaliteit, niet rekken om het rekken! Na alle onderzoeken trekken met de camper, we zien wel hoever en hoelang”.
Daarna paniek. Praten, huilen, ongeloof en onmacht. Kinderen, broers en zussen direct paraat, maar toch Jan in het ziekenhuis moeten achterlaten en zelf thuis de wanhoop nabij zijn. Het weekend naar huis en merken dat dat eigenlijk niet ging. Vocht, pijn, benauwdheid. Allerlei onderzoeken, die geen
duidelijkheid gaven, mogelijke bronnen werden uitgesloten, behandelingen niet mogelijk.

Ik keek de uitvaartverzekering na en ons testament lieten we nog aanpassen. We vroegen aan een goede vriend of hij te zijner tijd de uitvaartplechtigheid zou willen leiden. Overal kregen we medewerking en iedereen stond voor ons klaar. Op 16 augustus naar huis, bed beneden, een zuurstofapparaat, thuiszorg en speciale voeding. Was het echt pas 6 weken geleden dat deze nu zó zieke man enthousiast aan zijn nieuwe baan begon? We zaten veel buiten, bezoek moesten we doseren. Zo af en toe kwamen er opmerkingen over de uitvaart. Welke kleren? Natuurlijk geen cake maar gevulde koeken! As verstrooien, met wie en waar.. Wat zou je nog willen? Serieuze zaken, maar toch ook een kwinkslag.
De camper was geen optie meer.

1 september overleed hij in het WFG. Ondanks alles gaf het ook een stukje rust.. We hadden alle mogelijke zorg en aandacht gegeven en gekregen. Binnen een paar uur was Jan thuis en kon ik hem samen met de kinderen verzorgen en in de kist leggen. Martien Weel was erbij aanwezig, gaf als het echt nodig was advies, maar wij deden het zelf, en dat was goed. De gekste voorstellen voor teksten op de kaart gingen over tafel, blijkbaar moet je eerst wat afreageren. Natuurlijk kwam er iets goeds op die kaart, na een nacht slapen weet je ineens hoe het moet…
Afscheid nemen van Jan kon thuis. Bij het crematorium was er een grote erehaag en werd het sein gegeven: “Einde van alle (zeil)wedstrijden”. De toespraken en ál die mensen. Wat doet dat goed!
De zorgzaamheid van Martien , het plaatje klopte voor zover dat mogelijk was.

Op een heel bijzondere zondag zijn we met een boot het spiegelgladde IJsselmeer opgegaan om met de kinderen en de broers en schoonzussen de as te verstrooien. Hoe verdrietig het ook was, het leverde ook heel mooie herinneringen op.
Een jaar lang heb ik gedaan wat ik dacht te moeten doen. Juist onverwachte zaken vond ik moeilijk en verdrietig (op papier zien dat je de weduwe van bent..). Andere “moeilijke dagen” vielen weer mee. Alleen met de camper naar Zweden, een soort kruistocht maar wel goed.
Toen vond ik het pas echt moeilijk. We zijn wéér een jaar verder, ik heb vertrouwen in de toekomst, maar voorlopig nog met vallen en opstaan.

Gea